داریوش رفیعی - خواننده

با این که نمی توان جوانمرگی دردآور داریوش رفیعی (4 دیماه 1306 - بم / 1337 تهران) را در محبوبیت دیرپایش نادیده انگاشت،اما به استناد مجلات آن زمان حیات او و دوستان نزدیکش که اینک سالخوردگان دوران ما محسوب می شوند؛به راحتی می توان محبوبیت خارق العاده او را در زمان فعالیتش میان مردم دریافت

داریوش رفیعی، اعیان زاده ای برآمده از خانواده ی بزرگ لطفعلی خان رفیعی (نماینده مردم بم در مجلس شورای ملی) بود که با روی خوش و خلق و خوی نکو و صدای تاثیر گذار، تحصیل خود را در زادگاهش رها کرد و به تهران آمد تا به زعم خود خواننده ایی تمام عیار شود. ظاهرا امکانات و استعداد او برای این امر کافی به نظر می رسید، ولی روزگار سرنوشت دیگری برایش تدارک دیده بود. رفیعی در تهران از آموزش های سید جواد بدیع زاده بهره گرفت و با او صمیمی شد، چنانکه یکی از اعضای خانواده ی او به شمار می رفت.  خیلی زود به رادیو راه یافت و ابتدا با مصطفی گرگین زاده و بعد با مجید وفادار دوست شد و وفادار که در شناخت استعداد های جوان، استادی صاحب نظر بود، خواننده ی محبوب خود را در او یافت

صدای نرم و غمگین و پرشور او و ترانه هایی که گاه با الهام از الحان محلی می خواند، او را به عنوان محبوب ترین خواننده ی جوان در تهران سالهای 1330 شناساند و شهرت و محبوبیت و ثروت زودرس داریوش جوان، ناخواسته زمینه های تباهی و جوانمرگی او را فراهم کرد. رفیعی این اقبال را داشت که آهنگسازان بزرگ چون مجید وفادار و پرویز یاحقی و ترانه سرایان کامل العیار چون نواب صفا و بیژن ترقی با او همکاری کنند

قریب به اتفاق بزرگان موسیقی و ترانه، داریوش رفیعی را برای استعداد در فراگیری و توانایی القای احساسات درونی خود در ترانه، ستوده اند. جالب این که درون مایه و مضامین ترانه های که داریوش رفیعی خوانده است، بدون این که خود، سراینده کلام هیچ یک از آنها باشد، آینه ای از احوال روحی خواننده ی جوان و به نوعی زبان دل او می نماید

داریوش رفیعی صدای یک نسل از تارخ ایران است؛ صدای گرم و سوخته حال و پرکشش و جذاب وی، راز ماندگاری رفیعی پس از نیم قرن است